KELOĞLAN VE KUYUDAKİ DEV

Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde,
kalbur zaman içinde develer tellalken, 
pireler berberken, ben annemin beşiğini 
tıngır mıngır sallarken; ülkenin birinde bir
kasaba varmış. Bu kasabanın kenar mahallele-
rindeki bir kulübede, çok fakir bir keloğlan 
ile ihtiyar annesi yaşamakta imiş. Keloğlan
çok akıllı ve becerikli olmasına rağmen 
çalışmaktan hoşlanmaz, tembel tembel evde
oturmayı, ne buldu ise yiyip,içmeyi ve uyumayı
severmiş. Tembel mi tembel, saçsız kafası 
ile de çok çirkin olduğu için herkes ona 
keloğlan dermiş. Keloğlanın ihtiyar annesi 
ise el çamaşırı yıkar, hem kendini, hem de 
tembel keloğlanı beslemeğe çalışır, zorluklar
içinde geçinirlermiş.
     Her nasılsa Keloğlanın canı çarşıya çıkıp 
dolaşmak istemiş. Bir de bakmış ki, uzakta bir 
kalabalık var. Kalabalığın ortasında bir adam 
bağıra bağıra bir şeyler söylüyor. Kalabalıktaki
 insanlarda onu dinlermiş. Bizim Keloğlanda 
kalabalığa sokularak bu adamın dediklerini 
dinlemiş.
      Adam meğer şehrin tellallarından biriymiş. 
Keloğlanın dinlemekte olduğu tellal şöyle 
demekteydi.
-Ağır bir iş için bir adama ihtiyaç vardır. Bu
 işi görecekadama yüz altın verilecektir. 
Talip olacak kimse varsaortaya çıksın....
 Keloğlan etrafta toplanan kalabalıktan
 ses seda çıkmadığını görünce ve bu işin 
sonunda yüz de altın verileceğini 
öğrenince tellala: 
-Bu işi ben yaparım, yalnız bu yapılacak işi
 hemen bana söyle, demiş. 
     Tellal Keloğlanı şöyle bir süzdükten 
sonra, gözü tutmamış olacak ki: 
-Oğlum, sen bu işi yapamazsın, iş çok zordur.
 Bunu ancak akıllı, becerikli ve cesur
 adamlar başarabilir. 
Ben bunları sende göremiyorum, deyince; 
Keloğlan: 
-Ummadığın taş baş yarar. Ben bu işi başarırım,
 diye
 cevap vermiş. Etrafta toplanan kalabalıktan alaylı 
gülüşmeler yükselmiş. Bu sırada tellal onun 
biraz dafakir haline acıyarak: 
-Pekala oğlum...Madem ki kendine güveniyorsun 
sana şimdi yapacağın işi tarif edeyim...
Uzak bir ülkeden 
mal getirmeye gidilecek... Yolculuk at sırtında 
olacak,ama sen bu yolculuğa katlanabilecek 
misin?.. diye sorunca.
Keloğlan: 
-Ben yaparım dediğim her şeyi yaparım. Elbette 
katlanırım, karşılığını vermiş. Tellal:
-Madem ki bu kadar güvenin var, bende sana bu 
işi veriyorum...Paranı şimdi mi, yoksa dönüşte mi
 istersin? Keloğlan da: 
-Şimdi verinde birazı yanımda bulunsun, geri 
kalanını anneme harçlık bırakırım, der.
Bu şartlarla anlaşmaya varan Keloğlan sevinçle 
annesine koşarak durumu anlatır ve
yanındaki parayı annesine bırakarak veda edip
 yapacağı işe gider.

Toplantı yerine gelen Keloğlan, yolculuğun hazır 
olduğunu ve kafilenin kendisini beklemekte 
olduğunu görür. Kafile başkanı Keloğlana hazır 
olup olmadığını 
sorar. hazır olduğunu öğrenince küçük kafile 
hemen atlara binerek yola koyulur... İki gün
durup dinlenmeden yol alırlar. Üçüncü gün
Keloğlanınat sırtındaki yolculuktan vücudunun 
her tarafı ağrımaya başlar. Ama verdiği sözü ve
aldığı parayı düşünereksabırla yola devam eder. 
Artık akşam yaklaşmıştır.
Kafile başkanı mola için kervanı durdurur. 
Keloğlanbiraz dinleneceği için sevinmiştir. 
Ama bu sevinci çok sürmez. 
      Atlar bağlandıktan sonra kafile başkanı 
kendini çağırır. Keloğlana der ki: 
-Keloğlan, şurada bir kuyu görüyorsun... 
-Evet, der bizim Keloğlan. 
-İşte şimdi, o kuyuya ineceksin... Korkmazsın 
değil mi?... 
Keloğlan kuyunun yanına gider bir sağına, bir 
soluna
 ve eğilip içine bakar, kafile başkanına dönerek: 
-Ne var bunda korkacak, elbette inerim. der. 
keloğlan
 korksa bile korktuğunu belli etmemeğe çalışarak 
kuyuya inme hazırlığına başlar. Etrafını saran yol 
arkadaşları Keloğlan'ın beline kalın bir ip bağlarlar, 
kuyuya sarkıtırlar. 
Keloğlan kuyunun yarısına gelince sağ 
tarafında karanlıkta aniden bir kapı
 açılır. Adamın biri Keloğlan'ı 
kucakladığı gibi bu kapıdan içeri çeker... Neye
 uğradığını anlayamayan Keloğlan kendine 
gelince,bir de ne görsün!.. 
      Geniş bir bahçe ve bu bahçenin ortasında 
büyük bir saray durmuyor mu?.. Sarayın 
bahçesinde güllerin arasında Dünya güzeli 
bir kız oturmuş, arkasında bir dudağı
 yerde, bir dudağı gökte iri ve koyu siyah
 renkte bir zenci ayakta durmakta. 
çiçeklerin arasında bir tavus kuşu 
dolaşmaktadır. Şaşkınlıkla bunları seyre
 dalan Keloğlan birden arkasında gürleyen bir
 sesle aklı başından gider. Dönüp bakınca, 
ne görsün?... Koca bir dev. Arkasında 
durmuyor mu!.. 
Dev korkunç birsesle: 
-Eyyyy, adem oğlu!... Söyle bakalım, şu 

gördüklerinden hangisi daha güzel?.. 
Keloğlan korkudan tir tir titremeğe başlar. 
Ne cevap vereceğini şaşırır ama, biraz sonra 
aklı başına gelir ve biraz düşündükten sonra:
-Gönül neyi severse güzel odur sultanım, der. 
Dev, aldığı cevaptan memnun gibi görünür ve 
Keloğlan'a tekrar sorar. 
-Şu kız çok güzel, şu tavus kuşu çok hoş ama, 
şu zenci çok çirkin, çok kötü!.. 
Buna ne dersin?.. 
Keloğlan artık ilk şaşkınlık ve korkudan
kurtulmuştur.
 Yine cevabı yapıştırır: 
-Gönül neyi severse, güzel odur sultanım, diye 
tekrar 
aynı cevabı yapıştırır. 
Aldığı cevaptan çok hoşlanan dev, Keloğlan'a: 
-Aferin, sen akıllı bir çocuğa benziyorsun diye 
Keloğlan'a hemen yanındaki, ağaçtan kopardığı 
üç tane büyük narı verir. Ve: 
-Al bu narları. Dönüşte annenle birlikte yersin, 
diyerek Keloğlan'ın yanından ayrılmış. 

Meğer Dev, her kuyuya inen insana bu soruları 
sorar fakat, bir türlü istediği akıllıca cevabı 
alamayınca çokkızar, hemen kellesini 
uçurur, sonra da etlerini yer,kafatasını 
sarayın duvarlarına asarmış. Böylece 
kuyuya inenlerin çoğu, Dev'in bu soruları 
karşısındakimi kız güzel, kimi tavuskuşu 
diye Dev'e cevap verirlermiş. 
Bu cevaplardan memnun kalmadığı için
 kuyuya inen bir daha yukarı çıkamazmış. Dev'in
 yanından ayrılan Keloğlan tekrar çıkış kapısına 
gelip yukarı nasıl çıkacağını düşünürken birden 
yukardan, su almak için sarkıtılmış bir kovanın 
kendisine doğru geldiğini görünce, Keloğlan 
hemen bu kovadan tutarak yukarı çıkar. 

Keloğlan'ı sapasağlam yukarı çıktığını 
gören arkadaşları, şaşkınlıktan ağızları bir karış 
açık, gözlerine inanamazlar ve birbirlerine 
bakışırlar. Zira kervancılar bu kuyudan su 
almak istedikleri zaman her seferinde Dev'e bir 
insanı kurban vermeleri adetmiş. Yol arkadaşları
 onu böyle sapasağlam, güler yüzlü görünce 
tabii şaşkınlıktan kendilerini alamamışlar. 
Kafile başkanı merakını yenemeyerek Keloğlan'a:
-Şimdiye kadar bu kuyuya salladığımız
 adamlardan hiçbiri geri dönmemiştir. Sen nasıl 
oldu da
 bu kuyudan sağlam çıktın evlat?...
Keloğlan güler yüzle şu cevabı verir:
-Nasıl çıktıysam çıktım.. Çıktım ya!... Siz ona
 bakın. Yeniden kafile yola koyulmuş. 
Varacakları o uzak ülkeye varmış.
Atlara malları yükleyerek memlekete
dönmüşler.

Keloğlan elindeki Nar'ları sevinçle evine 
dönünce, annesi yine her zamanki gibi,
 el çamaşırı yıkamakta bulur. Annesi de 
oğlu geldiği için sevinmiştir. Yemekler 
yenir.Yemekten sonra da Keloğlan, Dev'in 
verdiği Nar'lardan birini çıkarıp yemek için
 ikiye böler. Bir de ne görsün? Dev'in verdiği 
Nar tanelerinin her biri meğer çok kıymetli
 birer mücevher değilmiymiş... Bunun 
değerini anlayan Keloğlan, zaman zaman 
bunların her birini azar azar satmış.. Ve
 Keloğlan öylesine zengin olmuş ki, artık 
ne kelliği kalmıştır, ne de çirkinliği, ne de 
annesinin çamaşırcılığı. Mutlu bir 
hayata kavuşmuşlar..